W ostatnich badaniach naukowych pojawiły się nowe, istotne informacje dotyczące stosowania vamorolonu oraz prednizonu w terapii dzieci z dystrofią mięśniową Duchenne’a (DMD). Badania te, prowadzone w ramach randomizowanej, podwójnie ślepej próby, miały na celu ocenę częstości występowania supresji nadnerczy wywołanej tymi substancjami oraz ich wpływu na poziomy kortyzolu. W wyniku analizy uzyskano nowe dane, które mogą mieć istotne znaczenie dla praktyki klinicznej oraz dalszego rozwoju terapii dla pacjentów z DMD.
Wyniki badania: supresja nadnerczy a stosowanie vamorolonu i prednizonu
Badanie, w którym uczestniczyło 118 dzieci w wieku od 4 do 7 lat, wykazało, że po 24 tygodniach stosowania vamorolonu i prednizonu, większość uczestników doświadczała supresji nadnerczy. W przypadku grupy stosującej prednizon w dawce 0,75 mg/kg/dzień, 100% uczestników miało poziom kortyzolu poniżej ustalonego progu 500 nmol/L, co wskazuje na wysoką częstość występowania supresji nadnerczy. Dla grupy stosującej vamorolon w dawce 6 mg/kg/dzień, odsetek ten wyniósł 95,2%, natomiast dla dawki 2 mg/kg/dzień wyniósł 84,2%. W grupie placebo tylko 20% uczestników wykazało supresję nadnerczy.
Analiza poziomów kortyzolu: nowe podejście do progów diagnostycznych
W badaniu zastosowano nowoczesny test immunoenzymatyczny, który pozwolił na dokładniejsze określenie poziomów kortyzolu. W ramach analizy post hoc, badacze zdecydowali się na ocenę wyników przy użyciu dwóch progów: tradycyjnego (<500 nmol/L) oraz zrewidowanego (<400 nmol/L). Okazało się, że stosowanie zrewidowanego progu może być bardziej odpowiednie w kontekście stosowania nowoczesnych testów monoclonalnych, co sugeruje potrzebę dalszych badań nad tym zagadnieniem.
Dyskusja: znaczenie wyników dla kliniki
Otrzymane wyniki podkreślają znaczenie monitorowania poziomów kortyzolu u pacjentów z DMD, którzy są leczeni zarówno vamorolonem, jak i prednizonem. Supresja nadnerczy jest poważnym działaniem niepożądanym, które może prowadzić do kryzysu nadnerczowego, a zatem konieczne jest wdrożenie odpowiednich procedur zarządzania ryzykiem. W badaniu nie odnotowano przypadków kryzysu nadnerczowego, co może być wynikiem zastosowania edukacji pacjentów oraz dostarczenia kart medycznych, które informowały o konieczności stosowania hydrokortyzonu w przypadku stresu fizjologicznego.
Wnioski: nowe kierunki w terapii DMD
Wyniki badania wskazują na potrzebę dalszego poszerzania wiedzy na temat vamorolonu i jego wpływu na oś podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA) u dzieci z DMD. Zastosowanie vamorolonu wykazuje potencjał w redukcji negatywnych skutków ubocznych tradycyjnych glikokortykosteroidów, takich jak prednizon, przy jednoczesnym zachowaniu ich korzystnych właściwości. Dlatego zaleca się, aby lekarze biorący pod uwagę terapię vamorolonem byli świadomi ryzyka supresji nadnerczy i stosowali odpowiednie środki zaradcze, takie jak edukacja pacjentów oraz monitorowanie poziomów kortyzolu.
Podsumowanie: znaczenie badań nad vamorolonem
Badania nad vamorolonem dostarczają cennych informacji na temat jego działania oraz potencjalnych korzyści w terapii DMD. W miarę jak badania te będą kontynuowane, można oczekiwać dalszego rozwoju strategii terapeutycznych, które będą bardziej skuteczne i bezpieczne dla pacjentów. Zrozumienie mechanizmów działania vamorolonu oraz jego wpływu na oś HPA jest kluczowe dla poprawy jakości życia dzieci z DMD.
Bibliografia
Ahmet Alexandra, Tobin Rebecca, Dang Utkarsh J, Rooman Raoul, Guglieri Michela, Clemens Paula R, Hoffman Eric P and Ward Leanne M. Adrenal Suppression From Vamorolone and Prednisone in Duchenne Muscular Dystrophy: Results From the Phase 2b Clinical Trial. The Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism , 110(2), 334-344. DOI: https://doi.org/10.1210/clinem/dgae521.
